Ad Wijnen

Ik ben al een tijd gepensioneerd maar heb nog steeds een druk leventje. Mijn vrouw en ik hebben hebben twee dochters met een agrarische bedrijf en een zoon die de ouderlijke boerderij heeft overgenomen. Ik vervul nog veel werkzaamheden op de boerderij: daarnaast ben ik voorzitter van de plaatselijke KBO te Hoeven met een ledenaantal van boven de 600. Er gaat veel tijd in zitten om het de leden naar hun zin te maken. 

In mijn bestuurlijke werk kijk ik voornamelijk naar drie aspecten: nut, noodzaak en doelmatigheid. Bij sommige dossiers is van bovenstaande weinig terug te vinden.

Een mens wordt geboren om zich voor de maatschappij nuttig te maken, en later, hoe erg ook, te sterven. Hetzelfde geldt voor de dieren. Als ik kijk hoe er inde agrarische sector op een positieve manier wordt omgegaan met de dieren begrijp ik sommige uitspraken hierover in het waterschapsbestuur niet; naar mijn mening wordt de agrarische praktijk veel te weinig gekend. 

Waarom moeten we zolang wachten op de uitspraak zout of zoet water in het Volkerak-Zoommeer? Het is toch zonneklaar dat we in de toekomst een nog groter gebrek aan zoet water zullen krijgen. Ik zet me in om het Volkerak-Zoommeer zoet te houden.

Een ander punt waar ik me zorgen over maak is het gehele “plaatje” van ons gebied. Ik vraag mij wel eens af: zijn we een waterschap of een “natuurschap”. Als ik kijk hoe het landschap op vele plaatsen er bij ligt, wat de bermen dijken en de ecologische verbindingszones betreft, als ik zie hoe de onkruiden zich ontwikkelen en de zaden zich verspreiden, dan weet ik dat de agrarische sector de bestrijding hiervan niet kan bijhouden. Hetzelfde geldt voor de gemeentes en zeker voor Staatsbosbeheer. Hier komt ook weer nut, noodzaak en doelmatigheid om de hoek kijken. Dit kan en moet anders. Het waterschap moet bij de kerntaken blijven!